Deze week twee races in de IndyCar Series: een double header op bull ring van Iowa!
Quenching your thirst for gasoline
Categorie: Race review
De kwalificatie voor de Franse Grand Prix was (zoals wel vaker dit jaar) een prooi voor Charles Leclerc, met zoals wel vaker Max Verstappen op de tweede plaats ernaast. Omdat de race een maandje later werd verreden dan vorig jaar was het stralende weer reden voor kopzorgen bij de strategen. De Pirelli-banden hebben het al zwaar, en met een asfalttemperatuur tot wel 60ºC is de vraag of een éénstopper mogelijk is een terechte. Aan de andere kant is de pitstraat op Paul Ricard een erg lange, met ook nog eens een snelheidslimiet van 60 km/h. En dus de tijd die je verliest al snel een seconde of 27, wat een éénstopper wel weer aantrekkelijk maakt.
Dankzij een naar een smakeloos biertje vernoemd virus moesten we het twee jaar zonder doen, maar gelukkig is de (op dit moment enige) IndyCar-race buiten de VS weer terug. Het stratencircuit langs Lake Ontario is een favoriet van de coureurs en de fans, en door de verschillende ondergronden niet de makkelijkste baan op de kalender.
Omdat het weer eens een sprint-weekend was werd de kwalificatie voor de Grand Prix van Oostenrijk op zaterdag afgewerkt, en na een dubbele Mercedes-crash was het Verstappen die nipter dan nipt sneller was dan beide Ferrari’s. De de jure pole position wist hij om te zetten in winst in de sprint, en zodoende ook de de facto pole position op te rapen. Maar tijdens de 23 rondjes sprint bleek wel dat de Red Bull het moeilijk had met de bandjes, en zonder het gebakkelei van beide Ferrari’s had Leclerc waarschijnlijk wel een aanval kunnen plaatsen.
Ook in Baku was het Leclerc die vanaf pole position mocht vertrekken, met naast hem Pérez die voor de tweede keer op rij Verstappen de baas was in de kwalificatie. Verder naar achteren viel op dat Zhou Bottas de baas was en dat Tsunoda een keurige achtste startplek had weten te veroveren.
Charles Leclerc heeft last van een Monaco-vloek. Tenminste, dat maken de media er van. Hij heeft enkel teleurstellende resultaten op zijn naam staan in het prinsdom, en tot overmaat van ramp parkeerde hij ook nog eens de Ferrari 312T2 van Lauda in de muur tijdens een demo, omdat de achterremmen het begaven. Een slechte generale voor het Grand Prix-weekend dus.
Na de kwalificatie was het Charles Leclerc die zich voor Max Verstappen op de startgrid nestelde. De Mercedes leek wat beter in zijn vel te zitten in Barcelona, ongetwijfeld geholpen door het vele testwerk wat hier door de jaren heen gedaan is. Ook Bottas en Magnussen mochten niet klagen met respectievelijk een zevende en achtste startplek.
De eerste race op Amerikaanse bodem werd door alles en iedereen gehypet als de beste uitvinding sinds het gesneden brood, en dat viel nog te bezien. De hoge temperaturen zouden wellicht voor wat strategische verrassingen kunnen zorgen, maar buiten de ideale lijn was het glad en de Formule E-achtige bochtencombinatie leek ook meer gebouwd om chaos te bevorderen dan om echt racen mogelijk te maken. En de twee harde klappers van Sainz en Ocon leken dat ook te bewijzen.
Met Rinus VeeKay op pole position voor de tweede keer in zijn IndyCar-carrière begon de race in Birmingham een stuk rustiger dan vorig jaar, echter was er wel een extra opwarmronde voor nodig, met dank aan het feit dat het veld niet netjes in formatie reed. Het veld kwam goed door de eerste paar rondes heen en VeeKay had geen problemen om de leiding te behouden. De vraag vooraf was vooral wie het zou wagen om drie pitstops te gaan maken. Vorig jaar bleek dat niet de winnende strategie, maar met gunstige baanpositie en wellicht een handige safety car kun je veel plaatsen goedmaken. De eerste die het ging proberen was Marcus Ericsson die al in de 11e ronde naar binnen kwam, niet veel later gevolgd door Newgarden en Herta.
Voor de start van de race waren er nog drie kandidaten voor het kampioenschap: koploper Álex Palou, op een respectabele afstand de Mexicaan Pato O’Ward en tenslotte nog Josef Newgarden, die eigenlijk alleen nog een mathematische kans had. Hij moest én pole pakken, én winnen, én de meeste ronden aan de leiding rijden. Oh ja, Palou moest dan ook nog eens ver in het achterveld finishen. Pole position pakken was Newgarden in ieder geval gelukt, dus hij mocht nog een beetje hopen. O’Ward kende een wat mindere kwalificatie en moest zodoende vlak voor Palou van start, die wat minder risico kon nemen.