Vandaag is het twee jaar geleden dan Rinus VeeKay met een prima race vanaf een zevende startplek naar de overwinning reed op de road course van de Indianapolis Motor Speedway. Een puike prestatie, en de belofte leek ingelost te worden. Echter blijft de carrière van Van Kalmthout (zoals hij officieel heet) op dit moment een beetje steken.
Het IndyCar-seizoen kende een keur aan verschillende racewinnaars, met niet in de laatste plaats de toch wel verrassende Indy 500-overwinning van Marcus Ericsson. Will Power werd kampioen dankzij een zeer constant seizoen, terwijl teamgenoten Josef Newgarden en Scott McLaughlin ondanks meer zeges tekort kwamen. Neerlands hoop Rinus VeeKay kende een wisselvallig seizoen met een prima pole position en podium, maar ook een aantal knullige fouten.
Waar er vorig seizoen een bak positiewisselingen moest worden opgelegd door de wedstrijdleiding hadden ze dit jaar besloten dat de afsnijders van de eerste chicane zich door een doolhof van piepschuimen blokken moesten banen alvorens het circuit weer te betreden. En dus ging de start dit jaar vlekkeloos en kleurde iedereen binnen de lijntjes, zul je zien. In bocht 6 maakte Grosjean nog wel een klein uitstapje, maar verder was het een hele nette eerste ronde, waarbij polesitter Scott McLaughlin als eerste doorkwam.
De pole position voor de Bommarito Automotive Group 500 was (weer) voor Will Power, die daarmee op gelijke hoogte kwam met Mario Andretti in de eeuwige ranglijst, met 67 poles in de Amerikaanse open wheel racerij. Voor Rinus VeeKay was het een kwalificatie om te vergeten, en hij mocht als 23e van start gaan.
De kwalificatie was al enigszins een voorbode voor wat er ging komen in de race. Veel rode vlaggen waardoor Dalton Kellett en Rinus VeeKay doorstoomden naar de Fast 12 waar ze beiden eigenlijk niet thuishoorden, maar zonder geluk vaart niemand wel zullen we maar zeggen. Pole position was voor Scott McLaughlin die zich wel thuis lijkt te voelen op stratenbanen.
De tweede race op de Indianapolis Road Course, als onderdeel van een gedeeld weekend met de NASCAR Cup Series, begon met Felix Rosenqvist van pole, met naast hem Alexander Rossi. De start was wat chaotisch omdat Pato O’Ward in de rondte getikt werd, waardoor zowel Will Power als Rinus VeeKay achter de spinnende auto vastzaten en beide flink wat plekken verloren. O’Ward kon zijn weg uiteindelijk vervolgen, maar echt vruchtbaar zou zijn dag niet meer worden. VeeKay krijgt een aantal van die plekken weer terug als Castroneves met véél teveel ambitie tussen Power en Malukas probeert door te glippen en alle drie plekken verliezen.
Deze week twee races in de IndyCar Series: een double header op bull ring van Iowa!
Dankzij een naar een smakeloos biertje vernoemd virus moesten we het twee jaar zonder doen, maar gelukkig is de (op dit moment enige) IndyCar-race buiten de VS weer terug. Het stratencircuit langs Lake Ontario is een favoriet van de coureurs en de fans, en door de verschillende ondergronden niet de makkelijkste baan op de kalender.
Met Rinus VeeKay op pole position voor de tweede keer in zijn IndyCar-carrière begon de race in Birmingham een stuk rustiger dan vorig jaar, echter was er wel een extra opwarmronde voor nodig, met dank aan het feit dat het veld niet netjes in formatie reed. Het veld kwam goed door de eerste paar rondes heen en VeeKay had geen problemen om de leiding te behouden. De vraag vooraf was vooral wie het zou wagen om drie pitstops te gaan maken. Vorig jaar bleek dat niet de winnende strategie, maar met gunstige baanpositie en wellicht een handige safety car kun je veel plaatsen goedmaken. De eerste die het ging proberen was Marcus Ericsson die al in de 11e ronde naar binnen kwam, niet veel later gevolgd door Newgarden en Herta.
Voor de start van de race waren er nog drie kandidaten voor het kampioenschap: koploper Álex Palou, op een respectabele afstand de Mexicaan Pato O’Ward en tenslotte nog Josef Newgarden, die eigenlijk alleen nog een mathematische kans had. Hij moest én pole pakken, én winnen, én de meeste ronden aan de leiding rijden. Oh ja, Palou moest dan ook nog eens ver in het achterveld finishen. Pole position pakken was Newgarden in ieder geval gelukt, dus hij mocht nog een beetje hopen. O’Ward kende een wat mindere kwalificatie en moest zodoende vlak voor Palou van start, die wat minder risico kon nemen.
