| Race | Big Machine Music City Grand Prix 🇺🇸 |
| Circuit | Nashville Street Circuit, Nashville TN 🇺🇸 (2,10 mi) |
| Datum | 07-08-2021 |
| Aantal ronden/ Raceafstand | 80 168 mi |
| Pole position | Scott McLaughlin 🇳🇿 [3] – Team Penske 101,401 mph/1:14.5555 |
| Podium | 1. Scott Dixon 🇳🇿 [9] – Chip Ganassi Racing 2. Scott McLaughlin 🇳🇿 [3] – Team Penske 3. Álex Palou 🇪🇸 [10] – Chip Ganassi Racing |
| Snelste ronde | Scott McLaughlin 🇳🇿 [3] – Team Penske 99,803 mph/1:15.7491 (ronde 48) |
Stilte voor de storm
De kwalificatie was al enigszins een voorbode voor wat er ging komen in de race. Veel rode vlaggen waardoor Dalton Kellett en Rinus VeeKay doorstoomden naar de Fast 12 waar ze beiden eigenlijk niet thuishoorden, maar zonder geluk vaart niemand wel zullen we maar zeggen. Pole position was voor Scott McLaughlin die zich wel thuis lijkt te voelen op stratenbanen.
De start ging goed, en afgezien van een paar kleine schouderduwtjes ging iedereen veilig door de eerste paar bochten heen. Ericsson was echter iets te enthousiast en moest daarom een paar plekken teruggeven. Eerste auto in de muur was Colton Herta, die blijkbaar nog niet helemaal wakker was en buitenom Kellett probeerde in te halen op een plek waar dat eigenlijk niet kan. Hij kon gelukkig wel verder en de Caution bleef dan ook uit. Dat gebeurde niet toen teamgenoot en racewinnaar van vorige week Alexander Rossi waarvan de auto midden in de bocht afsloeg. Caution, en dus ook de eerste paar pitstops van mensen achterin.
Verbetering ten opzichte van het afgelopen jaar was dat de herstarts nu op de brug plaatsvonden in plaats van bij start/finish. Hierdoor waren er geen enorme bunch-ups en kwamen we tot maar liefst 12 ronden racen achter elkaar! Totdat Castroneves spinde en zijn motor af liet slaan.
Crashville
En vanaf toen ging het mis. Twee ronde na deze caution ontsond er een opstopping in het veel te smalle gedeelte aan de overkant van de Cumberland River, waardoor Scott Dixon een nieuwe neus moest halen én vanwege een gesloten pitstraat achteraan moest aansluiten. Minder geluk hadden O’Ward, Kellett en De Silvestro, die alle drie ridder te voet waren geworden. Ook Rahal was geraakt, maar die kon nog naar de pits strompelen.
Wie ook geraakt was kampioenschapsleider Will Power, die de rest van de race met een nukkige versnellingsbak door moet. Bij de herstart ging VeeKay agressief te werk en won zo een paar plekken, terwijl Ilott en Rossi de enige fatsoenlijke uitloopzone aan het verkennen waren. Lang duurde ook deze groene vlag niet, omdat De Francesco en Sato elkaar het licht in de ogen niet gunden, en dus er weer een neutralisatie kwam, de vierde van de dag.
Tactiek is niet belangrijk in deze race: uit de problemen blijven is het devies, en dan hopen dat je aan het eind op een goede positie rijdt. Bewijs hiervoor? Dixon, die na zijn geëmmer eerder in de race zich vlak achter Josef Newgarden bevindt die eigenlijk nog niks verkeerd heeft gedaan.
Het volgende slachtoffer van de chaos is Rinus VeeKay. Net na een kleine spin gaat hij de pits in, en bij het opkomen van de baan zit hij achter Graham Rahal, die eigenlijk al uit de race was. Met een kromme auto rijdt Rahal in de banden, en VeeKay kan geen kant meer op: een ronde achterstand en noodreparaties, dus een penalty. Rahal biedt achteraf wel zijn excuses aan, maar daar schiet uiteindelijk niemand wat mee op.
Hometown bully
Een drukke pitstraat is het gevolg, waarna iedereen behalve Newgarden door kan tot het einde. Grote winnaar van deze situatie is Scott Dixon die met VeeKay naar binnen was gegaan en dus iedereen voor zijn neus zag wegvallen. McLaughlin had echter minder geluk, zijn pitstop ging de mist in, waardoor er een flinke klus overbleef voor de Nieuw-Zeelander. Hij doet dit echter met verve en haalt links en rechts auto’s in. Vooraan is het Palou die Power zijn versnellingsbakproblemen verkeerd inschat en tegen het achterwiel van de Australiër aanrijdt, maar gelukkig blijft het bij blikschade voor de Catalaan.
In ronde 64 is het Kyle Kirkwood die met een iets te enthousiaste inhaalactie zichzelf en collega-rookie Malukas in de muur plant, waardoor de zesde caution van de dag een feit is. Koploper Newgarden duikt dan toch naar binnen voor zijn laatste stop, waardoor Scott Dixon de leiding overerft. Hij staat wel onder flinke druk van Christian Lundgaard, maar omdat Jimmie Johnson kan Dixon even rustig ademhalen.
Bij de volgende herstart is het thuisheld Newgarden die Grosjean de muur in duwt, wat hem wonder boven wonder geen straf oplevert. Zijn opmerking “Welcome to IndyCar” is wat mij betreft wat onterecht, want zelfs in NASCAR hadden ze dit overdreven gevonden. Josef en Romain zijn in ieder geval geen vrienden meer.
Na de rode vlag om dingen op te ruimen gebeurt er niet veel meer, afgezien van het wegvallen van Lundgaard van het podium. Dixon behaalt zijn 53e overwinning, gevolgd door de ijzersterk rijdende McLaughlin en de aangeklaagde Álex Palou. VeeKay eindigt uiteindelijk als 12e, maar verlaat Nashville met een enorm “wat als”-gevoel, gezien hij voor alle problemen voor Dixon reed.
Oordeel
De race was wederom een chaos, en zonder de daadwerkelijke spanning van een goede race om de leiding is het denk ik een niet meer dan een 7 waard.
De nominatie voor de Dan Gurney-award gaat uiteraard naar Scott McLaughlin, die zich na een belabberde pitstop terug naar voren moest vechten, terwijl hij afgetekend de snelste was.
Graham Rahal krijgt de nominatie voor de Dennis Vitolo-award. Op een enorm aantal ronden achterstand met een kromme wagen weer de baan opgaan om vervolgens te crashen en iemand anders zijn race om zeep te helpen lijkt me genoeg reden om deze nominatie te verdienen.
Volgende race is op Gateway waar ECR het altijd wel redelijk doet, dus wellicht weer wat succes voor onze Hoofddorpse Held!
| Eindoordeel | 7/10 |
| Dan Gurney-award | Scott McLaughlin 🇳🇿 [3] – Team Penske |
| Dennis Vitolo-award | Graham Rahal 🇺🇸 [15] – Rahal Letterman Lanigan Racing |
Wees de eerste om te reageren