Over een kleine week is de eerste IndyCar-race van 2022 alweer achter de kiezen, en na twee jaar is de seizoensopener weer in St. Petersburg, Florida. Met 17 wedstrijden is het weer een goed gevulde kalender, en met Toronto en de Iowa Speedway zijn er ook weer twee publieksfavorieten terug. Ook op het vlak van de coureurs is er een flinke stoelendans geweest, dus er is genoeg om op voor te beschouwen.
Voor de start van de race waren er nog drie kandidaten voor het kampioenschap: koploper Álex Palou, op een respectabele afstand de Mexicaan Pato O’Ward en tenslotte nog Josef Newgarden, die eigenlijk alleen nog een mathematische kans had. Hij moest én pole pakken, én winnen, én de meeste ronden aan de leiding rijden. Oh ja, Palou moest dan ook nog eens ver in het achterveld finishen. Pole position pakken was Newgarden in ieder geval gelukt, dus hij mocht nog een beetje hopen. O’Ward kende een wat mindere kwalificatie en moest zodoende vlak voor Palou van start, die wat minder risico kon nemen.
De één-na-laatste IndyCar-race van het seizoen werd verreden op Laguna Seca. Een pareltje op de kalender en met de Corkscrew één van de meest iconische bochten ter wereld. Daarbij is de baan de familie Herta goed gezind. Vader Bryan won er twee keer, en bijna een derde keer, ware het niet dat Zanardi de Corkscrew afsneed en zo de overwinning greep. Zoon Colton lijkt zijn weg hier ook te vinden met een pole en een overwinning in 2019, en wederom een pole dit jaar.
Met drie races in drie weekends belooft het een spannende ontknoping van het IndyCar-seizoen te worden. Pato O’Ward kwam als kampioenschapsleider naar Portland na de onfortuinlijke uitvalbeurten van grote rivaal Álex Palou. Het was echter wel de Catalaan die zijn Chip Ganassi Honda op de pole position wist te zetten voor zijn eerste race ooit op de Portland International Raceway. Rinus VeeKay had een op zijn zachtst gezegd belabberde kwalificatie. Tel daarbij op dat hij een motorwissel had ondergaan, en de plek helemaal achteraan de grid heeft een prima verklaring.
De kwalificatie van de Bommarito Automotive Group 500 verliep rampzalig voor het team van Ed Carpenter Racing, waar Rinus VeeKay voor uitkomt, enkel Dalton Kellett stond achter hun. Een matig vooruitzicht dus voor de race, maar gezien het een oval betreft kan er natuurlijk van alles gebeuren, mits je je neus heel houdt. Pole position was er (weer) voor Will Power, die maar liefst 4,5 mph harder ging (gemiddeld) dan beide ECR-coureurs.
Met maar liefst 28 inschrijvingen was dit de drukste niet-Indy-500 IndyCar-race sinds jaren, en om in zo’n veld jezelf als vierde te kwalificeren bij je debuut is een prestatie van formaat. Debutant in kwestie was Formule 2-coureur Christian Lundgaard, die de plaats in mocht nemen van Santino Ferrucci. Vooraan was het Pato O’Ward die de pole had gepakt, en met Palou op de zesde plek zou dat het begin kunnen zijn van een inhaalrace voor het kampioenschap. Rinus VeeKay ving de wedstrijd aan vanaf een negende plek, eentje achter zijn teamgenoot Daly. Het zou meteen zijn hoogste positie in de race zijn, want echt lekker ging het niet.
Voor de race in Nashville (het eerste nieuwe stratencircuit op de IndyCar-kalender sinds Baltimore in 2011) was er nogal wat te doen om de krappe bochtencombinatie tussen bocht 4 en bocht 8, welke voor Formule 1-kijkers nogal doet denken aan de bochten bij het kasteel van Baku: smal, hobbelig een totaal geen mogelijkheid tot uitwijken indien er een auto in de muur terecht komt. Maar tijdens de trainingen bleek dat het eigenlijk overal een uitdaging was. Veel auto’s langs de baan of in de muur, dus de verwachting was dat het zondag chaos zou worden…
Er zijn in Noord-Amerika niet veel legendarische road courses (voor de grootte van het continetn), maar als je er twee achter elkaar voorgeschoteld krijgt is het dan wel meteen genieten. Van Elkhart Lake, Wisconsin naar Lexington, Ohio, voor de Honda 200 op de Mid-Ohio Sports Car Course. Een kort baantje met een hoop hoogteverschillen en vloeiende bochten. Traditioneel geen circuit met een hoop cautions, maar daar zou deze keer verandering in komen.
Na de double header in Detroit besloot Rinus VeeKay om een lekker stukje te gaan fietsen met zijn trainer. Geen probleem voor een Nederlander zou je zeggen… Niks is minder waar, want Rinus kwam ten val en brak zijn sleutelbeen. Geen deelname aan de REV Group Grand Prix voor hem dus. In zijn plaats kwam zijn oude concurrent Oliver Askew, die vorige week de zwaar gecrashte Felix Rosenqvist verving. Ook die was nog niet helemaal fit, dus die werd vervangen door mede-Scandinaviër Kevin Magnussen.
Deze week twee races in de IndyCar Series: een double header op het hobbelige Belle Isle in hartje Detroit!
