De FIA kondigde gisteren aan dat de sprintraces sprintkwalificaties definitief doorgaan dit seizoen. De ontvangst op Twitter was op z’n zachtst gezegd gemengd, om niet te zeggen gepolariseerd. De sprintraces sprintkwalificaties zullen bij 2 Europese en 1 “overzeese” Grands Prix uitgeprobeerd worden. Silverstone en Monza zijn min of meer al bevestigd voor de Europese rondes, en voor de “overzeese” ronde lijkt Interlagos het slachtoffer te worden.
Voor de start van de race waren er nog drie kandidaten voor het kampioenschap: koploper Álex Palou, op een respectabele afstand de Mexicaan Pato O’Ward en tenslotte nog Josef Newgarden, die eigenlijk alleen nog een mathematische kans had. Hij moest én pole pakken, én winnen, én de meeste ronden aan de leiding rijden. Oh ja, Palou moest dan ook nog eens ver in het achterveld finishen. Pole position pakken was Newgarden in ieder geval gelukt, dus hij mocht nog een beetje hopen. O’Ward kende een wat mindere kwalificatie en moest zodoende vlak voor Palou van start, die wat minder risico kon nemen.
Na een chaotische kwalificatie, waardoor Lewis Hamilton slechts als vierde van start mocht, was het Lando Norris die het veld naar bocht 1 2 mocht leiden. Pole position is echter vaak een nadeel op deze baan door de enorm lange run naar het eerste rempunt. Norris is dan ook genoodzaakt te verdedigen tegen onder anderen Hamilton, waardoor Sainz met een late uitremactie de leiding kan pakken. Alonso profiteert ondertussen nog van de short cut bij bocht 2, en door alles komt Lewis de eerste ronde pas als zevende door.
De één-na-laatste IndyCar-race van het seizoen werd verreden op Laguna Seca. Een pareltje op de kalender en met de Corkscrew één van de meest iconische bochten ter wereld. Daarbij is de baan de familie Herta goed gezind. Vader Bryan won er twee keer, en bijna een derde keer, ware het niet dat Zanardi de Corkscrew afsneed en zo de overwinning greep. Zoon Colton lijkt zijn weg hier ook te vinden met een pole en een overwinning in 2019, en wederom een pole dit jaar.
Met drie races in drie weekends belooft het een spannende ontknoping van het IndyCar-seizoen te worden. Pato O’Ward kwam als kampioenschapsleider naar Portland na de onfortuinlijke uitvalbeurten van grote rivaal Álex Palou. Het was echter wel de Catalaan die zijn Chip Ganassi Honda op de pole position wist te zetten voor zijn eerste race ooit op de Portland International Raceway. Rinus VeeKay had een op zijn zachtst gezegd belabberde kwalificatie. Tel daarbij op dat hij een motorwissel had ondergaan, en de plek helemaal achteraan de grid heeft een prima verklaring.
De kwalificatie in Monza werd zoals verwacht gedomineerd door Mercedes, maar gezien de gimmick van de F1 Sprint weer uit de kast was getrokken was het Max Verstappen die van pole vertrok, gevolgd door Ricciardo en Norris. Hamilton stond dankzij een verprutste sprint op plek vier, en Bottas stond achteraan omdat hij zo ongeveer alles onder de motorkap van zijn auto had vervangen. En omdat hij dat al te vaak gedaan had dit seizoen kwam hem dat op een gridstraf te staan.
Na de wanvertoning van een week eerder kon het Formule 1-circus zich opmaken voor de eerste Grand Prix op Nederlandse bodem sinds 36 jaar. Weliswaar zonder een vol huis, maar dat mocht de pret niet drukken. De kwalificatie was al spannend (Verstappen pakte de pole met slechts 0,038 seconden voorsprong dankzij een haperende DRS), maar het hoofdgerecht moest nog komen. Al waren er wat zorgen over de inhaalmogelijkheden op het krappe en bochtige circuit.
De kwalificatie van de Bommarito Automotive Group 500 verliep rampzalig voor het team van Ed Carpenter Racing, waar Rinus VeeKay voor uitkomt, enkel Dalton Kellett stond achter hun. Een matig vooruitzicht dus voor de race, maar gezien het een oval betreft kan er natuurlijk van alles gebeuren, mits je je neus heel houdt. Pole position was er (weer) voor Will Power, die maar liefst 4,5 mph harder ging (gemiddeld) dan beide ECR-coureurs.
Met maar liefst 28 inschrijvingen was dit de drukste niet-Indy-500 IndyCar-race sinds jaren, en om in zo’n veld jezelf als vierde te kwalificeren bij je debuut is een prestatie van formaat. Debutant in kwestie was Formule 2-coureur Christian Lundgaard, die de plaats in mocht nemen van Santino Ferrucci. Vooraan was het Pato O’Ward die de pole had gepakt, en met Palou op de zesde plek zou dat het begin kunnen zijn van een inhaalrace voor het kampioenschap. Rinus VeeKay ving de wedstrijd aan vanaf een negende plek, eentje achter zijn teamgenoot Daly. Het zou meteen zijn hoogste positie in de race zijn, want echt lekker ging het niet.
Voor de race in Nashville (het eerste nieuwe stratencircuit op de IndyCar-kalender sinds Baltimore in 2011) was er nogal wat te doen om de krappe bochtencombinatie tussen bocht 4 en bocht 8, welke voor Formule 1-kijkers nogal doet denken aan de bochten bij het kasteel van Baku: smal, hobbelig een totaal geen mogelijkheid tot uitwijken indien er een auto in de muur terecht komt. Maar tijdens de trainingen bleek dat het eigenlijk overal een uitdaging was. Veel auto’s langs de baan of in de muur, dus de verwachting was dat het zondag chaos zou worden…
