Vandaag is het twee jaar geleden dan Rinus VeeKay met een prima race vanaf een zevende startplek naar de overwinning reed op de road course van de Indianapolis Motor Speedway. Een puike prestatie, en de belofte leek ingelost te worden. Echter blijft de carrière van Van Kalmthout (zoals hij officieel heet) op dit moment een beetje steken.
Dankzij een naar een smakeloos biertje vernoemd virus moesten we het twee jaar zonder doen, maar gelukkig is de (op dit moment enige) IndyCar-race buiten de VS weer terug. Het stratencircuit langs Lake Ontario is een favoriet van de coureurs en de fans, en door de verschillende ondergronden niet de makkelijkste baan op de kalender.
Met Rinus VeeKay op pole position voor de tweede keer in zijn IndyCar-carrière begon de race in Birmingham een stuk rustiger dan vorig jaar, echter was er wel een extra opwarmronde voor nodig, met dank aan het feit dat het veld niet netjes in formatie reed. Het veld kwam goed door de eerste paar rondes heen en VeeKay had geen problemen om de leiding te behouden. De vraag vooraf was vooral wie het zou wagen om drie pitstops te gaan maken. Vorig jaar bleek dat niet de winnende strategie, maar met gunstige baanpositie en wellicht een handige safety car kun je veel plaatsen goedmaken. De eerste die het ging proberen was Marcus Ericsson die al in de 11e ronde naar binnen kwam, niet veel later gevolgd door Newgarden en Herta.
Na een lange winter was het eindelijk weer tijd voor IndyCars! Met de beste “rookie”-klas in jaren belooft het weer een spannend seizoen te worden. En ik gebruik “rookie” hier met opzet tussen aanhalingstekens, omdat je met een zevenvoudig NASCAR-kampioen, een drievoudig SuperCars-kampioen en een Formule 1-veteraan niet kan spreken van echte rookies.
